حوزه علميه الزهرا سلام الله عليها کرج

آیت الله حق شناس ره: همت کن و سحرها بیدار شو،و اگر حال هم نداری نماز نخوان! چای بخور، به بیداری شب عادت کن داداش جون! وقتی بنده اى در دل شب تاریک با خدای خود خلوت میکند، پروردگار قلب او را نورانى میکند.

تا از شب زنده داری وارد نشوی، غیر ممکن است بتوانی سیر الی الله بکنی، آقا جان! باید این قسمت را داشته باشی. تمام اولياء و علمای اعلام و بزرگان دین، اهل شب زنده داری بوده اند.

در منزل من، همه‌ی افراد، هرشب در حال مطالعه خوابشان مى‌برد!

رهبر انقلاب:

من اين را مى‌خواهم عرض كنم كه در منزل خودِ من، همه افراد، بدون استثنا، هرشب در حال مطالعه خوابشان مى‌برد. خود من هم همين‌طورم. نه اين‌كه حالا وسط مطالعه خوابم ببرد. مطالعه مى‌كنم؛ تا خوابم مى‌آيد، كتاب را مى‌گذارم و مى‌خوابم. همه افراد خانه ما، وقتى مى‌خواهند بخوابند حتماً يك كتاب كنار دستشان است. من فكر مى‌كنم كه همه خانواده‌هاى ايرانى بايد اين‌گونه باشند. توقّع من، اين است.

 مصاحبه در پایان بازدید از نمایشگاه کتاب ۱۳۷۴/۰۲/۲۶

?چرا‌ خانم‌ها‌ شهید‌ نمیشن؟!

چون به شهادت‌ احتیاج‌ ندارن‌
این آقایونن‌ که‌ باید‌ شهید بشن،‌
تا‌ به‌ سعادت برسن
خانم ها یه‌ تحمل‌ بکنند‌ تو‌ خونه،
اجر یه شهید رو بهشون‌ میدن
دیگه نمیخواد‌ کار زیادی بکنن
خانمها واقعا‌ امکانات معنویشون‌ بالاست
فقط‌ باید‌ بدونند‌ کجا باید‌ چیکار کنند.

استاد فاطمی نیا:

?انسان بداخلاق وغضبناک از عبادتش

بهره نمی برد.

?نمازش باعث عروج اونمی شود.

?ممکن است عبادات و مستحباتی انجام

دهد،اما با یک غضب و سوء خلق، همه را از

بین می برد.

? نکته ها از گفته ها،ج ۳،ص۱۴۶

یک راه کم تر شناخته شده، جهت پاک سازی بدن، دائم الوضو بودن است. خصوصا اگر با ذکر بسم الله الرحمن الرحیم قبل از انجام وضو همراه باشد.

در تفسیر امام حسن عسکری علیه السلام در ثواب شروع وضو با بسم الله آمده است: و اگر گفت بسم الله در آغاز وضویش، باعث پاک شدن همه اعضا از گناهان می شود.

? تفسیر امام حسن عسکری علیه السلام، ص ۵۲۱

حضرت امیرالمؤمنین، امام علی علیه السلام می فرماید: هر کس وضو بگیرد و نام خدا را ذکر کند ( بسم الله الرحمن الرحیم بگوید. )، تمام بدنش پاک می شود و این وضو تا وضو [ ی بعد ]، خود کفاره گناهان میان دو وضو است و هر کس بسم الله نگوید، فقط اندام هایی که آب به آن ها رسید، پاک می شود.

? من لا یحضره الفقیه، ج ۱، ص ۵۰