چقدر روشن بود راهی که می‏رفتند! انگار قلب‏ هاشان یکی شده بود!
پاهایشان، آنها را به سوی قرارگاهی می‏کشاند؛ قرارگاهی در گوشه‏ ای از برهوتِ دنیا؛ غدیرخم را می‏گویم.

آن برکه‏ ای که همیشه بوی تنهایی می‏داد، اینک زمینه رشدِ ایمان و اتحاد شده بود!

این‏بار سکوت اندوه بارش را با فریاد «هر که من مولای اویم پس این علی مولای اوست» می‏شکست!
این ‏بار، هویتِ خود را میان آن تجمع عظیم انسانی پیدا می‏کرد!